Lees hieronder de verslagen van de activiteiten.
Al weer voor het tweede jaar vierden we samen met de KBO Bernadette een fantastische avond met carnavalsvereniging de RAMPETAMPERS in de mooi versierde theaterzaal van
‘de Fonkel’. De opkomst was iets minder dan vorig jaar, maar de gezelligheid was er niet minder om. Dat bleek al gauw nadat Prins John den Twidde zijn openingswoord had gesproken en ‘De Knallers’ hun hit “ Vier Dagen Lang” op het podium hadden gepresenteerd. De stemming zat er goed in.
Zo kreeg de eerste kletser Arian Compen, alias de verloskundige, de zaal plat met de geboorte van baby Dik en zijn moeder Néné en de schéle vader. Na een dansje van de jongste dansgarde van de carnavalsvereniging ging het verder met Peter Maas als
‘de mister’. Hij vertolkte op ludieke wijze zijn leven in en om de school, en stak niet onder stoelen en banken dat hij tussendoor graag een pilsje nuttigt. Hij werd dan ook met een daverend applaus beloond en ontving evenals Arian van Prins John de bekende Rampetampers-onderscheiding.
Natuurlijk werden op deze avond ook weer de mooist verklede personen onderscheiden; het mooist verklede paar werd dit jaar onze ‘eigen’ Mieke en Margareth die geweldig uitgedost en giebelend het podium beklommen om hun onderscheiding en daaraan verbonden prijsje in ontvangst te nemen.
Na een kort intermezzo, waarbij Kapel “Doar Zin Ze” hun beste tonen uitbliezen, werd het programma vervolgd met “Applaus”, de amusementsgroep van Rob, Jort en Werner. Zij wisten het niveau van deze avond hoog te houden door hun goed lopende show met diverse persiflages en anekdotes. Een geweldig optreden waarbij zij een gemoedelijke en spontane interactie met het publiek niet uit de weg gingen….
Na een vlotte dans van de showgroep werd de laatste kletser door de vorst binnengehaald: niemand minder dan Rob Bouwmans als ‘Robje de taxichauffeur’ sloot deze avond af met zijn geweldige act, waarbij de vaart er goed in zat… Niet voor niets had hij een week eerder dan ook de zilveren narrenkap verdiend bij het kletstoernooi van “de Keijebijters”.
Kortom: weer een geweldige avond voor de aanwezigen van KBO en Reuma Actief de Peel. Een mooie aftrap voor het beginnende carnaval was weer gerealiseerd.
Dankjewel Rampetampers !!
Paul Verbakel
Om half 2 werd iedereen welkom geheten door onze voorzitter Christa.Daarna volgde de presentielijst door Bert. Intussen werd er koffie en thee geserveerd met een heerlijk Italiaans petitfourtje.
Vervolgens ging iedereen op zoek naar een spel, wat georganiseerd werd door Bert en Ellen. Groepjes werden spontaan gevormd. Iedereen ging o.a. gezellig sjoelen, dobbelen, of het spel Top Stars. De stemming zat er meteen goed in. Wat werd er veel gelachen!
Rond half 4 werd er een groen aspergesoepje geserveerd. Heerlijk....Daarna werd, onder het genot van een drankje, de tapas, tapenade en diverse soorten brood, op grote houten planken, op tafel gezet. Het zag er prachtig uit, en, het smaakte verrukkelijk.
Met dank aan Bert en Ellen Vogels voor de organisatie. Ik zou zeggen.....voor herhaling vatbaar!!!!
Marianne Loring
Wat is het toch fijn om bij Reuma Actief de Peel te zijn! Natuurlijk is de aanleiding waarom we lid zijn van de vereniging minder aangenaam, maar het mogen en kunnen deelnemen aan allerlei verschillende leuke activiteiten is eigenlijk toch wel een voorrecht.
Inmiddels zit het jaarlijkse busreisje er weer op. Dit jaar wat vroeger dan normaal, omdat de reis naar de Keukenhof in Lisse ging en aangezien daar in de herfst niets meer te zien is, was besloten om nu maar wat vroeger in het jaar te gaan, wat een goede keuze bleek te zijn.
Om 9.30 stonden zo’n 79 enthousiaste leden in de mooie, frisse ochtendzon op de bus te wachten, die enigszins verlaat aan kwam rijden. Klappertandend van de kou, maar met veel zin in de reis stapte iedereen in de grote bus en de reis kon beginnen. Op naar de bloemen!
De weg richting Den Haag – Amsterdam rijden Giel en ik wel vaker met de auto, maar als je zo hoog in een dubbeldeks bus zit, zie je ineens hele andere dingen achter de barricades en geluidswallen. Zo heb ik nooit geweten dat langs de N279 zoveel watertjes meanderen door de weilanden en dat er zoveel koeien, paarden en vogels te zien zijn. Ook de mooie gebouwen die je normaal van een andere hoogte ziet zijn bewonderenswaardig als je ze van een andere kant kunt bekijken. Ik genoot in elk geval met volle teugen van de lange reis naar Leiden waar we onze eerste stop hadden.
Nadat de buschauffeur daar door smalle straatjes in een woonwijk had gereden kwamen we aan bij restaurant de Lepelaar. Vanaf de straat zou je het zo niet hebben gevonden als de gastheer ons niet buiten had opgewacht, maar gelukkig had hij ons al gezien, zodat we niet al te lang rond hoefden te rijden. In het restaurant werd ons een kop koffie of thee aangeboden, waarna we een kom aspergesoep kregen. Laten we het zo stellen, de soep smaakte naar asperges, maar in Brabant en Limburg is de smaak en de structuur nèt iets anders. De broodjes ham en kaas gingen er goed in en ook het broodje kroket werd met veel smaak verorberd. Nadat we onze buiken hadden gevuld ging de reis verder naar Lisse, waar het aardig druk was.
Bij het park kregen we allemaal onze entreeticket en werd de groep opgesplitst, zodat de mensen die wat minder goed ter been waren met de fluisterboot langs en om het park konden varen en de anderen door het park konden wandelen. Over de boottocht heb ik wisselende reacties gehoord van leuk tot saai en omdat ik zelf ben gaan wandelen kan ik daar helaas niet meer over vertellen.
Voor mij en velen met mij was dit de eerste keer dat ik in dit beroemde park was. Ik heb nooit geweten dat er zoveel verschillende soorten en kleuren tulpen bestonden en wat stonden ze er mooi bij! Dat je met zoveel zorg en zoveel passie zoiets moois neer kunt zetten, dat moet toch geweldig zijn! Nu begrijp ik ook waar het liedje Tulpen uit Amsterdam op is gebaseerd. Ik wist eerder niet dat Lisse zo dicht bij Amsterdam ligt, waarschijnlijk omdat ik vroeger niet zo goed opgelet had bij Aardrijkskunde. Helaas was de tijd veel te kort om nog langer te genieten van al die prachtige kleuren en moesten we na twee uur al weer terug in de bus om onze terugreis richting Mierlo te maken, waar wij ons diner zouden nuttigen.
Tja en als je dan rond vier uur half vijf vanuit de randstad richting Brabant vertrekt kun je er gif op innemen dat je in een file komt te staan. En ja hoor ruim drie kwartier later dan gepland werden we met open armen ontvangen bij Het Anker in Mierlo. Hier genoten we van een heerlijk warm/koud buffet waar voor iedereen wel iets lekkers te kiezen was. Door de vereniging werd het eerste rondje gegeven en na het heerlijke, maar o zo zoete toetje werden wij moe maar voldaan, rond 21.30 door de chauffeur weer naar ons beginstation gebracht, waarna een einde kwam aan deze mooie, zonnige dag.
Ik denk dat ik namens alle deelnemers spreek als ik zeg dat wij weer een hele gezellige, bijzondere reis hebben gehad. Complimenten aan Bert en Ellen voor het organiseren hiervan. Het moet toch elk jaar weer een hele klus zijn om iets nieuws te bedenken, maar tot nu toe is het telkens weer gelukt. Hopelijk komt er volgend jaar weer zo’n geweldig uitje en kunnen wij er allemaal weer bij zijn.
Voor nu, een warme groet,
Marinelle
.
Wilt u de foto's van de busreis bekijken, klik dan hier !
Nadat wij (Sjan en ondergetekende) in april een workshop hadden georganiseerd voor bloemschikken, kregen wij een uitnodiging om deel te nemen aan een etentje, dat speciaal voor vrijwilligers van Reuma Actief de Peel zou worden georganiseerd.
Met een beetje spanning in mijn lijf ging ik daar naar toe, omdat ik nagenoeg niemand kende. Maar het werd al snel gezellig. De sfeer was heel ontspannen en er was vooral veel belangstelling voor elkaar. En tijdens een hapje en een drankje werd er over van alles en nog wat met elkaar gekeuveld.
En dan blijkt maar weer dat een vereniging alleen goed kan draaien als er voldoende, en liefst ook enthousiaste vrijwilligers zich inzetten. En dat gevoel had ik heel duidelijk. Dus voor komend jaar ga ik weer samen met Sjan een workshop voor bloemschikken in elkaar zetten.
Bovendien heb ik me in augustus ook aangemeld als lid van de vereniging daar ik zelf sinds dit voorjaar allerlei gewrichtsklachten in mijn vingers en handen heb gekregen. De voorzitster had mij al een paar keer gevraagd om lid te worden omdat het een fijne vereniging is . En dat kan ik nu volledig beamen.
Namens Gerrie Schutjens.
De uitnodiging in ’t Kontakt trok mijn aandacht door het bontgekleurde schilderspalet wat erbij was afgebeeld. Schilderen, ik? Dat was iets van “misschien ooit nog eens”. Maar een middagje creatief zijn en ook nog wat uitleg krijgen over hoe dat nou werkt met acrylverf, dat leek me wel wat. Een vriendin had wel zin om mee te gaan en zo gingen wij op een grijze novembermiddag naar De Fonkel. Toch een beetje spannend als je beiden weinig tot geen schilderervaring hebt en ook niemand kent die ook gaat. Gelukkig zag ik bij binnenkomst meteen twee bekende gezichten, Christa en Marianne. Ik herkende hen van de Facebookpagina van onze vereniging, leuk om ze nu eens live te ontmoeten. En bovendien een gezellige groep dames rond de tafel. Na wat nuttige uitleg van Anita en met een kopje thee/koffie erbij zocht iedereen naar een voorbeeld of inspiratie in de aanwezige bloemenplaatjes. En het kleur mengen kon beginnen. En wat blijken er dan eigenlijk veel kleuren blauw, groen, geel, paars, roze, teveel om op te noemen. De schildersdoeken waren al voorbehandeld met Gesso , zo vertelde Anita. Dit blijkt een primer te zijn die ervoor zorgt dat niet al je verf in de eerste laag meteen in het doek trekt. Bovendien leerde ze ons om laag voor laag te werken en dit tussendoor droog te föhnen. Ook gaf ze advies over het kleur mengen, waar nog wat accenten aan te brengen en bracht ons op ideetjes. Gezellig kletsend en druk in de weer met diverse formaten kwasten en allerlei kleurtjes vloog de middag voorbij. Mijn geheime vrees (zou het niet de hele middag over onze kwalen en kwaaltjes gaan?) bleek volledig ongegrond. Ja, sommigen werden zichtbaar moe, hadden af en toe even een loopje nodig of legden de kwasten even neer omdat de handen wat rust wilden, maar dat signaleerde ik alleen, ik heb geen klagend woord gehoord. Wel vrolijkheid, gezelligheid en ook nog prachtige resultaten. Na het gezamenlijk opruimen en bewonderen van elkaars kunstwerk, maakten we een mini expositie om jullie mee te laten genieten via de gemaakte foto’s. We waren het erover eens, volgend jaar graag weer! Wie weet zien we elkaar dan?
Jeannette van Mourik
De zaal in de Lier was warm en licht. Er stonden tafels met stoelen eromheen gegroepeerd zodat de wat te grote ruimte toch iets gezelligs kreeg. Achterin was koffie, thee en cake klaargezet.
Een 20-tal mensen had zich aangemeld, uiteindelijk kwamen er 24.
Hetty Kock verscheen, een lange slanke vrouw met sluik blond haar en kleurige kleding. Ze vertelde over haar nu al 14 jaar durende tocht door de medische wereld. Ze accepteerde geen weigering van Nederlandse artsen om haar artrose te opereren omdat ze te jong was en week uit naar België. Om te komen waar ze nu is heeft ze veel moed, mondigheid en doorzettingsvermogen nodig gehad. Haar boodschap aan het publiek was: als je iets heel graag wilt, doe er dan alles aan om het te bereiken. Laat niemand je zeggen dat iets onmogelijk is, maar zoek verder, het is jóúw lijf, jóúw leven.
Zelf reist ze weer en heeft plannen voor de toekomst. Een toekomst die ze op haar eigen manier in zal vullen. Een inspirerende vrouw, Hetty Kock.
Het publiek ging met haar boek naar huis. Nieuwsgierig geworden? Het boek is te bestellen via de website www.artroseland.nl .
12 Oktober, Wereld Reuma Dag. ’s Morgens om half 9 sta ik beladen met spullen in de hal van het Elkerliek Ziekenhuis. Het is er nog rustig. Tussen het restaurant en het winkeltje wachten twee lege tafels en een groot prikbord op de inhoud van mijn dozen. Doeken van het Reumafonds en van onze vereniging worden opgehangen en neergelegd. Eén tafel wordt gevuld met folders, flyers, pennen, openers, sleutelhangers en warmtezakjes. Zelfs pepermuntjes komen tevoorschijn. Op de pilaren naast de kraam hangen voorbeeldfoto’s voor de fotowedstrijd.
De andere tafel is bestemd voor Marijn Noten, de gespecialiseerd verpleegkundige reumatologie. Zij vult haar tafel met medische informatie, ADL materiaal van de ergotherapie en hand(skelet)modellen die de gewrichten en pezen tonen. Vanaf half tien wordt het drukker, mensen stoppen bij de kraam en stellen allerlei vragen, doen hun verhaal, hebben belangstelling voor de vereniging. De pennen en sleutelhangers zijn populair. De stapel flyers van de fotowedstrijd slinkt, de voorbeeldfoto’s worden met belangstelling bekeken. Verschillende leden van de vereniging komen even kijken hoe het gaat. Marijn krijgt veel medische vragen. Aan het eind van de ochtend komt Anita Teuwens ons team versterken. Ze informeert mensen over de beweeggroepen en andere zaken van de vereniging. De dame van de koffiespecialiteiten tegenover ons brengt koffie en chocolademelk.
Na de middag neemt een pianiste plaats achter de vleugel , haar prachtige muziek zorgt voor een serene sfeer in de hal. Onze kraam blijft belangstellenden trekken tot een uur of vier. Rond die tijd wordt het rustig op de meeste poli’s, wat direct te merken is aan de stilte rondom de kraam. We besluiten langzaam op te gaan ruimen en kijken met voldoening terug op een geslaagde dag.
